Čovjek je dokaz Allâhovoga postojanja

Autor: Imâm Ibn Qajjim-il-Džawzijjah

Izvor: ad-Dâ’ wad-Dawâ’, strana 45

Ako čovjek razmisli o svome stanju od trenutka kada je bio kap sjemena do savršenstva i sazrijevanja, shvatiti će da Onome ko ga je na ovaj način pazio, vodio iz jedne faze u drugu i dozvoljavao njegov razvoj na ovaj način, nije dolično da ga zapostavi i ostavi bez glasa, da mu ne naređuje niti zabranjuje, da ga ne poduči Svojim pravima prema njemu, a da ga nakon toga ne nagradi ili kazni.

Kada bi rob dobro razmislio, shvatio bi da sve što vidi i što ne vidi dokazuje Tawhîd, poslaništvo, Sudnji Dan, i da je Qur’ân Njegov govor. Svrhu toga smo spomenuli u knjizi “Ajmân-ul-Qur’ân” u vezi sa Allâhovim تعالى riječima:

فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ وَمَا لَا تُبْصِرُونَ إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ

“A Ja se kunem onim što vidite i onim što ne vidite, on je (Qur’ân) doista govor objavljen plemenitom Poslaniku.” (69:38-40)

Dio toga smo takođe spomenuli u vezi sa Allâhovim riječima:

 وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ

“a i u vama samima – zar ne vidite?” (51:21)

Čovjek je dokaz postojanja njegovoga Gospodara i da jedino On zalužuje da se obožava, da je Njegov poslanik rekao istinu i da se Njegova savršena svojstva trebaju potvrditi.