Govornik: Imâm `Abdul-`Azîz bin `Abdillâh bin Bâz

Izvor: Fawâ’id min at-Tafsîr, strana 52-53

Neki autori pišu da se Džihâd jedino izvršava u slučaju samoodbrane. To je pogrešno. Takav je bio slučaj u početku. Postojalo je vrijeme kada se Džihâd samo izvršavao u samoodbrani, a oni koji nisu napadali nisu ni bivali napadani. Kada su međutim muslimani postali jaki i osvojili Makku i stekli sposobnost da se bore protiv Allâhovih neprijatelja, to su i činili. Izašli su sa Allâhovim poslanikom صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم na Tabûk da se bore protiv rimljana. Napali su Khajbar sedme godine po Hidžri. Nakon smrti Allâhovoga poslanika صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم, muslimani su napadali rimljane i persijance i borili se protiv Allâhovih neprijatelja. Nisu se samo zadovoljili samoodbranom. Islâm nije samo vjera samoodbrane. Islâm brani i napada da bi izveo ljude iz mraka na svjetlo, iz neistine na istinu i podstakao ih na njihov spas i sreću i vladavinu koja im daje ono što sadrži dobro i sreću u oba života. Kako čovjek može reći da je Islâm samo vjera samoodbrane? To je velika greška. To je pored toga suprotstavljanje ovim časnim âjât koji su složni da je borba u toku:

وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلّهِ

“I borite se protiv njih dok smutnje ne nestane i dok vjera ne bude Allâhova.” (2:193)

To znači da se rat započinje da bi se ljudi izveli iz mraka na svjetlo i da bi se spasili od nepravdi durgih vjerâ i tiraninâ, a da bi se uputili na islâmsku pravdu, svjetlo, fleksibilnost, istinu i uputu. Na taj način ljudi dobijaju svoj spas i sreću u oba života. To je ono što je ispravno.